Rođen 1930. u Parizu, Godar je bio jedan od vodećih svetskih reditelja i jedan od poslednjih živih predstavnika francuskog Novog talasa.

Tokom karijere eksperimentisao je novim načinima filmskog izraza i stvaranja dela koja su uticala na čitav niz mlađih generacija filmskih umetnika.

Među Godarovim najznačajnijim filmovima s kraja 50-ih i iz 60-ih godina su: kratki “Koketna žena” (1955), “Šarlota i Veronika” (1959), “Šarlota i njen Žil” (1960), te “Do poslednjeg daha” (1960), kojim je debitovao u polju dugometražnog igranog filma i koji je postao simbol Novog talasa, zatim “Priča o ljubavi” (1961), "Žena je žena" (1961), "Sedam smrtnih grehova/Lenjost" (1962), "Živeti život" (1962), “Mali vojnik” (1963), “Rogopag/Novi svet” (1963), “Karabinjeri” (1963), “Prezir” (1963), “Udata žena” (1964), “Neobična banda” (1964), “Ludi Pjero” (1965), “Alfavil” (1965), “Muški rod, ženski rod” (1966), “Made in USA” (1966), dokumentarni film “Daleko od Vijetnama (Priča oko kamere)” (1967), “Kineskinja” (1967), “Vikend” (1967)...

Godar je aktivno učestvovao u studentskim protestima 1968, a film je postao njegovo oružje u borbi protiv sistema (Kineskinja, Week-End...). Predlagao je idealistički film koji će proletarijatu omogućiti dobijanje sredstava za proizvodnju i distribuciju. Nastojao je da pravi filmove koji su bili suprotni od holivudske produkcije.

Tokom 70-ih godina okreće se eksperimentalnom filmu, a 80-ih pravi filmove za široku publiku, sa velikim filmskim zvezdama. Devedesetih se vratio eksperimentalnom filmu (Zbogom jeziku, 2014, Knjiga slika, 2018).

Nedavno je u izdanju Filmskog centra Srbije i kuće Ultimatum objavljena knjiga “Žan-Lik Godar permanentni revolucionar” Berta Rebhandla, u prevodu Nikole Cvetkovića, biografija tog slavnog reditelja kroz njegove filmove.

Godar je 2010. godine dobio Počasnu nagradu američke Akademije filmske umetnosti i nauke, ali nije prisustvovao ceremoniji.

Međunarodna federacija filmskih arhiva (FIAF) dodelila mu je 2019. godine svoju nagradu, koja mu je uručena u Lozani, na svečanosti u sedištu Švajcarske kinoteke.

Slavni reditelj je to priznanje posvetio uspomeni na Iris Bari (1895-1969), prvoj kustoskinji Filmske biblioteke Muzeja moderne umetnosti u Njujorku, koja je bila jedan od osnivača FIAF.

Na ceremoniji je istaknuto da je Godarova kreativnost duboko ukorenjena u njegovom širokom poznavanju filmske istorije i vremenu koje je proveo kao kritičar u časopisu "Filmske sveske", u kojem je radio u mladim godinama.

Istaknuto je i da je Godar duhovni sin Francuske kinoteke i njenog osnivača Anrija Lengloa koji je uvek bio zainteresovan i za filmske tehnologije, za razvoj kamere i tehnike snimanja. (kraj) def